Początek

Za kilkanaście dni moja Córka skończy rok. Po porodzie słyszałam, że szybko zapomnę o bólu i zostanie tylko miłość. Miłość zwielokrotniła się, umocniła i przepełnia niemal wszystko, co teraz w życiu robię, ale mimo to wspomnienie początków macierzyństwa nie należy do słodkich. Nie dotknęła mnie poza tym poporodowa amnezja, więc pamiętam wszystko dokładnie, bardzo wyraźnie... Metafory, jakimi opisuję sobie to doświadczenie nie są wyszukane: rozdarcie, pęknięcie, przeszycie bólem. Dlatego strona rozpoczynająca album z pierwszego roku życia Danusi wygląda właśnie tak:Tekst to fragmenty tego wiersza:

Sylvia Plath
(przeł. Maria Korusiewicz)
Poranna piosenka

Miłość wprawiła cię w ruch jak gruby, złoty zegarek.
Położna klasnęła w podeszwy stóp i twój śmiały krzyk
Zajął swoje miejsce między żywiołami.

Nasze głosy wtórują mu wysławiając twoje przyjście. Nowy posąg.
W muzeum pełnym przeciągów twoja nagość
Rzuca cień na nasze bezpieczeństwo. Stoimy dookoła puści jak
ściany.

Jestem twą matką nie bardziej
Niż chmura, co skrapla się na lustrze,
odbijając swe powolne
Przemijanie w objęciach wiatru.

Przez całą noc ćma twego oddechu
Trzepotała wśród płaskich różyczek pościeli.
Obudziłam się, by
Słuchać:
W moim uchu szumi odległe morze.

Krzyk i potykając się wstaję z łóżka,
krowio-ciężka i roślinna
W mej wiktoriańskiej koszuli.
Twoja mordka otwiera się, czysta jak u kota. Kwadrat okna

Bieleje i połyka swoje nudne gwiazdy.
I teraz próbujesz
Garści swoich nut.
Czyste samogłoski lecą jak balony.