Ćwiczenia z patrzenia

Tak się w moim życiu urodzonego mieszczucha zadziało, że od kilku miesięcy mieszkam na malowniczej wsi i dołączyłam do grona wychodzących "na pole"  (ale nie po małopolsku, tylko dosłownie ;) Gdy pisałam tutaj o naszych pierwszych tygodniach w nowej rzeczywistości przeczuwałam, że oswojenie jej nie nastąpi z dnia na dzień, że będzie procesem. I tak właśnie jest.

Jesień w tym roku wygląda u mnie trochę inaczej niż poprzednie, zmieniła się scenografia spektaklu o przemijaniu... Tłem dla melancholijnych opowieści, które lubię sobie opowiadać nie jest już miejski park i rzeka, ale łąka, górka z rosnącymi na niej brzózkami, pole, na którym rósł owies, a jeszcze wcześniej ziemniaki- ich zapachem wciąż przesiąknięta jest ziemia wokół naszego domu, czuję go wyraźnie po każdym deszczu.

Wychodzę sobie zatem nie na spacer, a po prostu na pole. Oddycham tu głęboko, chłonę kolory, dotykam trawy i godzę się na to, że ostre krawędzie liści i złamane łodygi zaciągają mi rajstopy. Pies sąsiadów szczeka na mnie wytrwale, a mimo to odnajduję tu ciszę. 

Chłód wieczoru działa kojąco, wpuszczam wiatr w kłębiące się myśli z nadzieją, że wymiecie te niepotrzebne, jak kurz. Uczę się być. Ćwiczę patrzenie. 

Czasem wracam do domu z wiechciem ulubionych badyli. Bez sensu przekładam je ze stołu w salonie na stół w pracowni. Ale zdarzyło się ostatnio, że trafiły na moją roboczą podłogę i - ufam, że nareszcie z sensem!- spotkały się z farbą i papierem. I wynikło z tego coś... o czym następnym razem  :) 

Dobrze i zdrowo mieć "pole". Masz swoje? :)

Ślę ciepłe myśli!

Agnieszka